مجله کلبه سرگرمی: رضا رویگری قصد دارد اولین تجربه کارگردانی‌اش را رقم بزند و همسرش، تارا کریمی نیز در این فیلم ایفای نقش می‌کند. در ادامه بخش‌هایی از گفتگوی این زوج هنرمند را می‌خوانید.
چه شد که بعد از این همه فعالیت هنری، امروز کارگردانی را تجربه می کنید؟
رضا رویگری: این هم جزئی از کار من است، خواستم تجربه ای هم در این زمینه داشته باشم، سال ها بود که می‌خواستم فیلم بلند خودم را هم بسازم، شاید مقداری دیر شده باشد ولی به هر حال شروع کردم.
در مورد سوژه فیلم و اینکه چه حرفی برای گفتن دارد صحبت می کنید؟
رضا رویگری: فیلم ژانر نوستالژیک دارد، فلاش بک ها و خاطرات کودکی و بزرگسالی و خاطراتی که برای خود من اتفاق افتاده است، قصه ای دارد که به المان هایی که این شخص می بیند برمی گردد، فلاش بک می خورد و شخصیت داستان می رود به حس و حال اتفاقاتی که برای او افتاده و این اتفاقات برای همه ما افتاده، از بچه و بزرگ و پدربزرگ و مادربزرگ و جوان ها که خاطرات جذابی است، اتفاق افتاده و من هم آنها را نوشته ام.
تارا کریمی: قضیه فیلم در غالب یک فیلم ولی چند معضل و موضوع اجتماع را دارد نشان می دهد، از طرفی هم قضیه ایدز را داریم که گریبانگیر جوان های ما است، به خاطر داشتن رابطه های ناسالم و اشتباه، حالا یا روی سادگی یا هر مساله دیگری ولی در کل موضوع موضوع تنهایی آدم ها است، اینکه در روزهای خوب و شرایط خوب آدمها همیشه هستند و مهم این است که در شرایط بد چه کسی کنار شما باشد، در کل محوریت داستان تنها بودن آدم هاست.
زندگی با هنرمندی مثل آقای رویگری چگونه است؟
تارا کریمی: زندگی با آقای رویگری به خاطر شرایط و موقعیت اجتماعی ایشان بسیار سخت است، همیشه باید یک چارچوب وجود داشته باشد، هیچ حریم خصوصی در اجتماع وجود ندارد و اینکه تقریبا می شود گفت همیشه باید حواس شما باشد که چگونه بپوشید و چگونه رفتار کنید و اینکه همیشه مورد قضاوت هستید، زندگی با ایشان بنا به شرایط جسمانی شان سخت است مخصوصا از وقتی که مریض شدند و خلق و خو و خیلی از مسائلشان تحت تاثیر قرار گرفته، اما از طرف دیگر محسناتی هم دارد و آن هم این است که آقای رویگری علاوه بر اینکه معروف هستند محبوب هم هستند، آن بخشی که مردم به ایشان توجه می کنند، محبت و عشق مردم که بسیار زیبا است. لطف و محبتی که همیشه آن شیرینی را به آدم می دهند، گاهی آدم از یک سری مسائل و حرف ها دلش می گیرد و می رنجد ولی از طرف دیگر هم این جذابیتها هم وجود داره که آن معایب را پر می کند.
خوانندگی این فیلم را خودتان انجام می دهید؟
رضا رویگری: بله، یک ترانه دارم که آن را خوانده ام و مفهوم این ترانه به این فیلم می خورد و احتمالا آن را کار کنم، اگر شعر بهتری به دستم برسد روی آن ملودی می گذارم و آن را اجرا می کنم.
آقای رویگری در خانه برای شما می خواند؟
تارا کریمی: از زمانی که سکته کرده اند نمی توانند بخوانند ولی خدا را شکر الان صدای ایشان برگشته، یعنی حنجره و تارهای صوتی که آسیب دیده بود خوب شده و می توانند بخوانند، آن زمان که می توانستند بخوانند بله مدام می خواندند، در آلبوم آخرشان “کازابلانکا” یکی از ترانه هایشان به نام “سفر بخیر” را درکنسرتشان به من تقدیم کردند و این باعث افتخار من است، من این آهنگ را خیلی دوست دارم، انشالله بتواند دوباره خواندن را شروع کند و کنسرت بگذارد.
همسر شما هم یکی از نقش ها را بازی می کند.
رضا رویگری: خودم از ایشان خواستم که یکی از نقش ها را بازی کنند، ایشان هم مثل دیگران تست دادند و قبول شدند، قرار شد مثل هشتصد نهصد نفر دیگر تست بدهند، ما پنج روز از صبح تا دوازده شب تست می گرفتیم.
تارا کریمی: من فکر می کنم دومین یا سومین کار تصویری است که دارم انجام می دهم، البته به صورت جدی این اولین کار من است، زمانی که آقای رویگری خواستند این کار را به عنوان کارگردان شروع کنند اعلامیه ای را در صفحه اینستاگرامشان گذاشتند و در خواست کردند از کسانی که می خواهند تست بازیگری بدهند، ایشان به من پیشنهاد دادند که شما هم تست بدهید، من زنگ زدم و صحبت کردم و زمانی را به من دادند و رفتم تست دادم، زمانی که من اتود زدم ایشان، مشاورشان و فیلمبردار دوست داشتند و قبول کردند که من یکی از نقش ها را بازی کنم و این افتخار نصیب من شد.
آیا بازیگری را ادمه می دهید؟
تارا کریمی: قطعا خروجی این کار که آقای رویگری دارند کارگردانی می کنند مهم است، اگر من لایق و شایسته این حرفه باشم و حرفی برای گفتن در این زمینه داشته باشم قطعا ادامه خواهم داد، امیدوارم اینطور باشد و دلم می خواهد آنقدر در این کار بدرخشم که بتوانم بازیگری را هم به عنوان حرفه خودم انتخاب کنم و ادامه بدهم.